یادداشت (۱۹)

«ادامۀ ما»

بر اساس یک اصل ثابت شدۀ علمی ماده هرگز نابود نمی شود بلکه از شکلی به شکل دیگر در می آید. بدن ما از ماده تشکیل شده است. از سلول، مولکول و اتم. اخیراً دانشمندان اظهار داشته اند که اتم های بدن هر انسان از کهکشان های گوناگون و متعددی آمده است. بعد از مرگ ما اگر بدن دفن شود این اتم ها به خاک می پیوندند و اگر سوزانده شود بخشی از آن به گاز تبدیل شده و بخشی دیگر به خاکستر که آن نیز نهایتاً به خاک باز خواهد گشت. اگر فرض را بر این بگیریم که هیچ روحی در کار نیست که بعد از مرگ حیات خود را به واسطۀ آن ادامه دهیم، شاید بتوان با توجه به همین اتم های نابودنشدنی امیدی به ادامۀ حیات داشت. به این نحو که وقتی اتم های مغز ما که ادراک ما را رقم می زنند بعد از مرگ به عناصر زمین بپیوندند از آنجایی که هیچ پایانی برای هستی نخواهد بود چون مدام ستارگان جدید و سیارگانی نو پدید آمده اند و خواهند آمد، قطعاً این اتم ها بر حسب یک اتفاق در این زمان بی انتها دوباره در یک کالبد دیگر مجتمع خواهند شد و ادراکی که اکنون در وجود ما قرار دارد دوباره در ژنهای کالبدی تازه که بدن هر گونه موجودی ممکن است باشد پدید خواهد آمد. حالا ممکن است این اتفاق در زمانهای بسیار طولانی بعد از مرگ ما رخ دهد، مثلاً دویست میلیارد سال بعد، اما از آن جایی که ما در این دویست میلیارد سال وجود نداشته ایم، به محض اینکه چشمانمان را پس از مرگ بستیم در کمتر از ثانیه ای در کالبد دیگری چشم خواهیم گشود و ابداً متوجه گذر چنین زمان طولانی و مدیدی نخواهیم گشت. احتمالاً این چرخه تا ابد ادامه پیدا خواهد کرد. پس بر اساس پذیرفتن اصل نابود نشدن ماده، این احتمال می رود که ما زندگی ابدی داشته باشیم و هر بار بر اثر یک اتفاق، اتم های ما در کالبد موجود تازه ای گرچه پس از سالهای بسیار طولانی و نجومی دوباره زندگی جدیدی را تجربه کنند. البته زندگی های قبلی را هرگز به خاطر نخواهیم آورد چون ممکن است هر بار اتم های تشکیل دهندۀ ادراک ما در کالبد موجودی بسیار متفاوت و در مکانی بسیار متفاوت به شانس زندگی برسد.

:: موضوعات مرتبط: یادداشت